• سنجش یک شرط بند آوانتاژ
  • احتمال ورشکستگی (نابودی)
  • تاثیر مدیریت “خطر ورشکستگی” بر سودهای خالص
  • تاثیر ورشگستگی بر دارایی و سرمایه

مفهوم خطر ورشکستگی در دارایی و سرمایه به خوبی شناخته شده است، اما چگونه این مفهوم می تواند در شرط بندی های ورزشی بکار برده شده باشد؟ چرا حتی شرط بندان معتبر باید از مفهوم آن آگاه باشند؟ بخوانید تا بدانید.

نسیم نیکلاس طالب در کتاب خود، اسکین در بازی، آزمایش زیر را آورده است که من خیلی آهسته با آن وفق داده شدم.

100 نفر به یک کازینو می روند تا هر کدام مقدار معینی را شرط بندی کنند. بعضی از آن ها ممکن است ببازند و برخی دیگر هم ممکن است برنده شوند، و ما می توانیم در پایان روز نتیجه بگیریم که “محدوده” چیست، که کار آن محاسبه بازدهی ها به سادگی با حساب کردن پول باقیمانده با مردمی است که برگشته است. بنابراین می توانیم بفهمیم که آیا کازینو به شکل مناسب ضرائب را قیمت گذاری کرده است. حال فرض کنید شماره 28 آن قمارباز شکسته شود. آیا شماره 29 قمارباز تحت تاثیر قرار می گیرد؟ خیر.

شما با اطمینان می توانید از نمونه خود که حدود 1% از قمار بازها ورشکست می شوند، محاسبه کنید. و اگر به بازی و بازی ادامه دادید، انتظار می رود که حدودا همان نسبت معین را داشته باشید، 1% از قماربازان در آن پنجره زمانی.

حال در عوض تصور کنید که شما صد روز پی در پی به کازینو بروید، و با مبلغی مشخص شروع کنید. روز بیست و هشتم شما ورشکست می شوید. آیا روز 29 هم اینگونه خواهید بود؟ خیر. اهمیتی ندارد که چقدر خوش شانس هستید، شما می توانید با اطمینان محاسبه نمایید که شما یگ احتمال 100 درصدی از عاقبت ورشکستگی و نابودی دارید.

احتمالات موفقیت از سوی مجموعه ای از مدم برای شما صدق نمی کند. بگذارید مجموعه اول احتمال کلی و مجموعه دوم احتمال زمانی (از آنرو که یکی از آن مربوط به مجموعه ای از افراد و دیگری مربوط به یک شخص در طول زمان می باشد) را فرا بخوانیم. حال، هنگامی که وبلاگ های فوتبالی را با تحلیلگران شرط بندی خواندید یا آموزش های شرط بندی بر پایه بازدهی های مورد انتظار طولانی مدت را مطالعه نمودید، مراقب باشید. حتی اگر پیش بینی های آنها درست بود، هیچکس نمی توانست بازدهی های مورد انتظار بازار را آرشیوبندی کند، مگر آنکه او پاکت های بی شماری داشته باشد. آن ها احتمالات کلی و احتمالات زمانی را در هم می آمیزند. اگر یک شرط بند سرانجام مجبور شود به دلیل ضررها، پول شرط بندی خود را کاهش دهد، بازدهی او از آن دوره‌ی مورد انتظار قاعدتا جدا خواهد شد.

البته این مشهود است که قماربازان کازینو که عمدتا بازی هایی حول محور الگوریتم های آماری طراحی شده اند را باز می کنند. (برای مثال دولت و کراپس)، سرانجام در پایان کار ورشکست می شوند. این اتفاق در مورد شرط بندان غیر متخصص که سرانجام توسط بودجه سایت پیش بینی به زمین می خورند هم صدق می کند.

شرط بندی با کازینو فرق می کند چون احتمالات نظری برای بازیکنان وجود دارد تا پیشبینی های مفید را نشان دهند، به صورتی که قادر به تشخیص “احتمالات حاصله “واقعی” نسبت به آنانی که ضرائب را قرار می دهند، باشند.

با این حال، آزمایش نظریِ طالب در این مورد کارساز است: این حتی بازیکنان آوانتاژ را به فک ر وا می دارد تا درباره‌ی احتمالات ورشکسته شدن فکر کنند. ممکن است شما یک شرط بند بسیار عالی باشید، اما اگر یک رشته‌ی ناخوشایند از بازی سرمایه شما را از بین ببرد، این چنین است. روز بعدی در کار نخواهد بود.

در ادامه این مقاله، بنابراین، میخواهم که کمی از وقت خود را صرف بررسی خطرات ورشکستگی که شرط بندان آوانتاژ با آن روبرو هستند کنم.

سنجش یک شرط بند آوانتاژ

شرط بندی ترکیبی از شانس و مهارت است. از کجا میدانیم که چه هنگام یک شرط بند چه نوع مسئله ای را نشان می دهد؟ سال پیش من کاربرد یک تست آماری را مطرح کردم – آزمون تیپ‌استرهای (tipsters) دانش آموز – که ممکن است به ما در پاسخ این سوال راهنمایی کند – با توجه به ماهیت آن، این آزمون نمی تواند به واقع به ما مستقیما بگوید که آیا یک شرط بند در پیش بینی و آرشیوبندی یک پیش بینی سودآور بلندمدت مهارت پیدا کرده است یا نه.

کاری که می تواند انجام دهد محاسبه احتمال مجموعه ای از سودها و ضررها است که اگر چیزی غیر از شانس عملی نشده باشد، اتفاق می افتد. اگر احتمال کم باشد، با این وجود، آمارگرها با خوشحالی ایمان پیدا می کنند و می پندارند که چیزی غیر از شانس احتمالا در کار است. ارقام خالص شاخص بکار برده شده در این موضوع، شامل 5% و 1% می شود. به عبارت دیگر، هنگامی که 1% احتمال این باشد که یک سابقه شرط بندی از شانس برخواسته باشد ممکن است استدلال کنیم که احتمال آن وجود دارد که شرط بند عهده دار شده تا چند مهارت را به نماش بگذارد.

مشکلات متعددی با ایجاد چنین پیشبینی جسورانه ای وجود دارد، به خصوص موضوع تعصب زندگی: ما اغلب می توانیم بهترین رکوردها را ببینیم، نه سایر موارد پیش پا افتاده یا باخته شده. اگر 100 شرط بند در یک جمعیت وجود داشته باشد و بهترین آنها پیشینه‌ی سودهای 1-در-100 را داشته باشد، در واقع چه چیزی را به ما می فهماند؟ متاسفانه ما به ندرت به دیدن کل جمعیت می رویم.

با این وجود، برای این مقاله فرض می کنم که یک رکورد 1-در-100، مدارکی از یک شرط بند آوانتاژ را رو کند. اینکه واقعا کاری که انجام می دهد شاید زیاد به آنچه پیروی می کند مربوط نباشد. از آنجا که شرط بندان خوش شانس در نهایت به سمت اعتدال (حد وسط) نزول خواهند کرد، داده های زیر ممکن است بهترین سناریوی مطرح شده باشد.

احتمال نابودی (ورشکستگی)

احتمال اینکه یک شرط بند در طی یک سری شرط بندی به ویرانی برخورد کند چیست؟ این بستگی به تعدادی از متغیرها دارد، شامل اینکه چگونه آن ها ماهر (یا خوش شانس) شدند، چقدر آنها برایش شرط می بندند، ضرائبی که آنها برای شرط بندی در آن انتخاب می کنند و شروطی که آنها قرار می دهند. بدیهی است که هرچه شرط بند برتر (کمتر بدشانس) باشد، احتمال اینکه آن ها سرمایه خود را ببازند کمتر است.

ما همچنین باید با این واقعیت آشنا باشیم که هرچه ضرائبی که شرط بندی میکنیم بیشتر باشد، اختلاف نتایج بزرگتر می شود. اختلافِ (واریانسِ) زیادتر به معنی رِنج (محدوده) وسیعی از سودها یا ضررهای ممکن و خطرات بزرگتر است و از این جهت احتمال ورشگستگی بیشتر است، همه‌ی موارد دیگر برابر می شود. و هرچه پول شرط بندی ما به عنوان یک قسمت ا سرمایه ما، بیشتر باشد، به طرز باورنکردنی که یک سلسه بدشانسی ما را ورشکست کند زیادتر است.

شرط بندانی که ضرائب بیشتر شرط می بندند، همچنین به نوعی درصد بازدهی بیشتر را نسبه به آن شرط بندی هایی که در ضرائب کوچکتر انجام می شود را نشان می دهد، به خاطر اختلاف های زیادتر. به عبارت دیگر، یک بازدهی متعادل از ضرائب طولانی تر، سهم بیشتری بواسطه‌ی شانس دارد. به همین دلیل است که شما می توانید تیپ استر (tipster)های مسابقه (که اساسا ضرائب طولانی تری شرط می بندند) را با بازده‌های منتشرشده بزرگتر از تیپ استرهای شرط بندی ورزشی (که اساسا ضرائب کوتاه تری شرط می بندند)، پیدا کنید.

البته به همین دلیل شما می توانید تیپ‌استرهای مسابقه را در زیر جدول های تیپ‌استر لیگ با باخت های طولانی تر (بخاطر تاثیر شانس بد) پیدا کنید. جدول زیر انتظارات سودی برای شرط بندان 1-در-100 سودآور که 1000 شرط را برای ضرائب مختلف قرار داده اند و با استفاده از محاسبه‌گر آزمایشی تیپ‌استر من محاسبه شده است را نشان می دهد.

ضریب ها

بازدهی مورد انتظار در سرمایه گذاری 

1.25

103.48%

1.5

105.06%

2

107.35%

3

110.67%

5

115.53%

10

124.31%

از یک شبیه ساز 10,000 کاره مونت کارلو، جدول زیر نشان می دهد چگونه خطرات ورشکستگی برای شرط بندان مختلف 1-در-100 که تا 1000 شرط را با تغییر دادن شرط بندی ضرائب و اندازه‌ی پول شرط بندی قرار می دهند، فرق می کند. فرض برا آن است که شرط بند با یک سرمایه 100 دلاری شروع کند و مقادیر پول شرط بندی تعیین شده باشد.

جای تعجب ندارد که شرط های بیشتر خطرات ورشکستگی را به طور قابل توجهی افزایش می دهد، خصوصا وقتی در ضرائب طولانی‌تر شرط بندی شود. بیایید بگوییم شما اولویت شرط بندی روی لانگ‌شات‌های مسابقه به ارزش ۱۰ دلار را دارد. با وجود داشتن یک انتظار سودی نظریِ بالای ۲۴%، شما هرگز نمی توانید آن را در بیش از ۶۰% از مواقع، به ۱۰۰۰ شرط بندی برسانید. مگر آنکه ده واحد پول شرط را در نتیجه شروع یک سرمایه ۱۰۰ تایی، شرط ببندید. به طور طبیعی، اکثر شرط بندان لانگ‌شات تصمیم می گیرند به طور مناسب مقدار پول شرط‌بندی‌شان را کاهش می دهند، اما این لزوما دلالت بر این دارد که آنها سود خالص کمتری ایجاد می کنند.

تاثیر مدیریت “خطر ورشگستگی” بر سودهای خالص

بیاید فرض کنیم که ما خطر 1 درصدی نابودی را سنجیده ایم تا ماکسیمم مقبولیت را داشته باشیم. برای یک شرط بند با شرط بندی ضرائب 10 تایی، نمی تواند پول شرط بندی شان بیشتر از یک واحد برای شروع یک سرمایه‌ی 100 تایی باشد. در عوض، برای شرط بندانی که ضرائب بسیار کمتر از 1.25 را شرط بندی می کنند، می توانند در شرط های شش واحدی ریسک کنند. در نتیجه، علی رغم اینکه شرط بندانِ لانگ‌شات، انتظار سود خیلی بیشتری دارند، در واقع آنها تفریبا با همان سود خالص روبرو می شوند بطوریکه شرط بند در علاقه مندی های قوی شرط بندی خواهد کرد.

مثال دیگر: فرض کنید مقبولیت “خطر ورشکستگی” حدود 20% باشد. شرط بندی که ضرائب پنج تایی را شرط بندی می کند، باید حدود پنج واحد شرط ببندد. در مقابل، شرط بندی که شرط ها را در ضرائب 1.5 تایی قرار می دهد، می تواند حدود 15 واحد شرط ببندد. اولی حدود سه برابر دومی انتظار سودی دارد. از این رو، دوباره هردوی آنها با حدود همان انتظارِ سودیِ خالص روبرو می شوند.

اینجا یک نتیجه واضح و روشن وجود دارد: برای شرط بندانی با سطوح مهارتی متعادل، قبول کردن خطرات ورشکستگیِ متعادل، دلالت بر این دارد که تفاوت خیلی کمی در مورد ضرائبی که در آن شرط بندی می کنید ایجاد می کند. هدف قرار دادن ضرائب طولانی تر به این خاطر که آنها درصد بیشتری انتظار سودی پیشنهاد کردند، باید به صورت متعادل شمارش شود، توسط مدیریت یک خطر ورشکستگی افزایش داده شده با کاهش دادن مقادیر شرط بندی.

تاثیر ورشکستگی بر امید به سوددهی

طالب به نقل از وارن بافِت، آزمایش فکری خود بر اثر کلی را در برابر احتمالات زمانی دنبال کرد:

برای موفقیت، شما باید ابتدا باقی بمانید.”

بافِت آن را با تفسیر خود دنبال کرد:

حضور ورشکستگی اجازه تجزیه و تحلیل ارزش سود را نمی دهد.”

بافت و طلب درست می گویند. ورشکستگی محاسبات امید و انتظار را تغییر می دهد. هنگامی که ما در تلاش برای ارزیابی احتمالات مورد انتظار واقع شده هستیم، این کار را با چشم پوشی از تمام آن فرصت هایی که سلسله‌ی شرط بندی ما را کوتاه می کند، انجام می دهیم. تمام سودهای تخمین زده شده‌ی مورد انتظار در جدول بالا، همگی 1000 شرط در نظر گرفته شده است. بدیهی است هنگامی که احتمال ورشکستگی هنگامی که احتمال ورشکستگی غیر صفر است، همه سلسله (توالی)ها در آخر طولانی نخواهند بود.

یک شرط بند را در نظر بگیرید که شرط ها را در ضرایب دوتایی در پول های شرط بندی 10 واحدی قرار می دهد. آنها با 23% خطر ورشکستگی در 1000 شرط روبرو هستند. در تاریخچه‌ی 10,000 شبیه ساز شرط بندی من، 95% از آن دنباله هایی که تجربه ورشکستگی را دارند، به سمت نمایش یک سود با یک میانگین که با سرمایه گذاریِ 105.74 درصدی باز می گردد، حرکت می کنند. اما در حقیقت، آن سودها هرگز اتفاق نمی افتند، چرا که روز بعدی برای شرط بند ورشکسته وجود ندارد.

اگر بخواهیم انتظارات واقعی را تا حد ممکن به معاملات نظری شان نزدیک بداریم، ما باید خطرات ورشکستگی را تا سطوح خیلی پایین کم کنیم. به شکل مشهود، جدی ترین شرط بندان این را درک می کنند. اما تحلیل در اینجا به طرز امیدوارانه‌ای این ایده ها را می سنجد.

آنچه بسیار واضح است، حتی برای بازیکنان خبره آوانتاژ، برای نگهداشتن احتمال ورشکستگی در سطوحی که به شکل چشمگیری زیر 1% هستند، ما نمی توانیم به داخل مقادیر شرطِ خیلی فراتر از 1% از یک سرمایه اولیه وارد شویم. و همچنان کمتر است اگر شرط بندی در ضرائب طولانی تر انجام پذیرد. حتی در کمتر از آن ها نمی توانیم اگر که شرط بندی در ضرائب طولانی تر انجام پذیرد. و هنگامی که به طور جدی در مورد خطرات ورشکستگی مان فکر می کنیم، مشخص می شود که نوع ضرائی که ما برای شرط بندی انتخاب می کنیم، اختلافات خیلی کم در همگی ایجاد می کند.


منبع مقاله: پیناکل

ترجمه اختصاصی از فوتبالی